Szczegóły produktu:
Autor „Kota Amadeusa w Sopocie” kompiluje w swoim utworze różne baśnie, bajki, motywy, bohaterów i ich funkcje, czyniąc to na zasadzie szkatułkowej – opowieść w opowieści.
Ramą utworu jest historia detektywistyczna z kotem w roli głównej. Wydaje się jednak, że to założenie fabularne jest tylko pretekstem do snucia rozmaitych dygresji, luźno związanych z pierwotnym założeniem; inaczej mówiąc – nie rama fabularna jest tu najważniejsza, a wszystko to, co wokół niej się wydarza. Gdybym miała podać główną cechę „Kota Amadeusa w Sopocie” byłaby to dygresyjna oniryczność – sen, koszmar, majaki senne to także częsty motyw w tym utworze.
Równolegle z wątkami baśniowymi – powszechnie znanymi (na przykład „Czerwony Kapturek”), występują tu odniesienia do konkretnych utworów literackich (jak choćby Dziwny przypadek” Agathy Chrisite, przywołany na samym początku i uzasadniający (to zbiór opowiadań o zjawiskach paranormalnych) przyjęte rozwiązania narracyjne), ale i prawdziwych wydarzeń i osób z szeroko rozumianego życia literackiego: współczesna beletrystyka, jej autorzy, blogerzy, spotkania literackie). O ile w przypadku klasycznych bajek magicznych czytelnik poradzi sobie całkiem nieźle, bo je zna i podąży za tropami, o tyle im dalej w las, czyli w wyprawę z kotem Amadeusem, tym trudniej, jeśli się nie jest z tego „świata”, czy raczej: „światka”.
I tu dochodzimy do istotnej uwagi: sądzę, że pisanie „Kota Amadeus w Sopocie” dostarczyło autorowi wielu przyjemnych chwil i dobrej zabawy, a teraz chciałby do niej zaprosić czytelników. Z pewnością znajdzie się grono zainteresowanych, znających reguły tej gry i wszystkie przynależne jej atrybuty – oni zapewne będą usatysfakcjonowani. Jeśli dodatkowo są miłośnikami i posiadaczami kotów, stopień zadowolenia wzrośnie. Słabiej jednak autor uwzględnił tych czytelników, którzy oczekują klasycznej narracji i konsekwentnie prowadzonej fabuły (z uwzględnieniem części funkcji, o których pisał Propp) i jednocześnie nie podzielają doświadczeń i pasji literackich autora (nie znają książek i autorów literatury popularnej, do których autor się odwołuje, blogerów). A jeśli jeszcze nie są oni akurat miłośnikami kotów…
