Klaps ... opowiadania trzy

Pierwsze opowiadanie „Eine Stange” to sentymentalna podróż do absurdalnego świata PRL-u. Jednym przypomni świat hazardu i kombinacji, a inni będą mieli okazję przywołać wspomnienia z młodzieńczych lat. Chwilami jest zabawne, chwilami smutne, też śmiałe i ciut niecenzuralne, pokazuje zgoła absurdalne zdarzenia, które kiedyś stanowiły normę.

Drugie opowiadanie „Perypetie” to alegoryczny utwór, gdzie głównymi bohaterami są zwierzęta. Opowiadanie ma uniwersalny przekaz: mrówka jest synonimem mniejszości i słabości, słoń za to siły i wielkości, które ostatecznie spadają do bezsilności wobec...małości. Słoń jest tu alegorią naiwności i bezradności, zaś mrówka, sprytu i pomysłowości.

Ostatnie opowiadanie „Dakłas” to opowiastka o losach na wskroś oszczędnej wdowy Krysi i jej obsesyjnej wiary w zmartwychwstającego męża, który nagle kiedyś zmarł, zostawiając jej w spadku pieniądze oraz niegasnące uczucie miłości. Poprawna matka i babcia, która chce finansowo wspomóc dzieci, a jeszcze lepsza w ukrywaniu swoich potrzeb, marzeń i uczuć. „Dakłas” to do bólu prawdziwa opowieść o tym, jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć, by odnaleźć szczęście. To także ilustracja współczesnych relacji nieco w krzywym zwierciadle.