Poezje. Koncert zimowy

„Miłość niejedno ma imię” – w poincie pisze Maksymilian Tchoń, autor zbioru pt. „Zakazana miłość”. Recenzent Zdzisław Antolski zauważa, że wszystkie zamieszczone w tym zbiorze wiersze tworzą ciąg logiczny. „…Ta poezja jest nieujarzmiona jak rzeka i potrafi unieść wiele znaczeń oraz metafor…” Cytuję fragment jako niezwykle trafne spostrzeżenie dotyczące odbioru specyficznego „strumienia świadomości”, swoistego rachunku sumienia, autorefleksji.
Awangardowość i tradycja; zdawać się może, że to dwie przeciwstawne tendencje. Jak udaje się je spleść, nieustannie zaplatać i wykorzystywać? Choćby dlatego warto zagłębić się w nurty wierszy Maksymiliana. Pozostaje on do końca tajemniczy i zasadniczo nie zdradza żadnych własnych tajemnic. Nie dowiemy się zatem, czy jest zakochany w kobiecie, czy w poezji i literaturze. Zapewne oba uczucia towarzyszą jego odkryciom i wysiłkom zdobycia wzajemności. Erudycyjnie wykształcony, sprytny i przygotowany do roli poety ze swadą wiedzie nas na: ścieżki, trakty i bezdroża. Nie zważa na wertepy, nie traci animuszu. Jego wymowa jest potoczysta, bywa chełpliwa, ale bywa pokorna. Przeciwstawności są elementem koniecznym tej narracji. (…) Wzrusza wiersz *** Kocham cie tatusiu… (…)
Zestawienie tych metafor i wymowa całego zbioru nie służą odpowiedzi, czym jest Zakazana miłość, ale przemawiają do każdego z nas: „Jesteś przyczyną dla której istnieję”!

Zbigniew Mirosławski, Jesteś przyczyna dla której istnieję, recenzja zbioru, „Współczesna Polska Poezja”, 26. 09. 2020.