Ślimoki to powieść wielowątkowa, która pokazuje czytelnikowi, jak mocno dzieciństwo wpływa na dorosłe życie. Zygmunt Ślimok, ojciec, to niespełniony malarz, który z konieczności musi pracować na kopalni. Ta robota go zabija, ale przecież musi za coś wykarmić coraz to bardziej powiększającą się rodzinę. Ponieważ płodzi bezmyślnie, bez zastanowienia. Te dzieci, którym udaje się przeżyć (cieżko powiedzieć czy to dla nich szczęście, czy wręcz przeciwnie) muszą zmagać się z agresją ojca i coraz bardziej pogłębiającym się alkoholizmem.
Teresa, matka, to osoba całkowicie poddana mężowi, współuzależniona, chora od żałości za dziećmi, które odeszły. Chce tylko przetrwać, próbuje robić wszystko, co w jej mocy, by ułagodzić męża, kiedy ma zły humor.
Dzieci próbują schodzić Zygmuntowi Ślimokowi z drogi, jednak nie zawsze się to udaje. Czasami wpadają w szpony pijanego ojca, a on wykorzystuje je, kara bądź dyscyplinuje.
Powieść możemy śledzić z pozycji jednej z córek, dorosłej już osoby, która nie potrafi poradzić sobie z traumami dzieciństwa. Mamy jednak również perspektywę braci i sióstr głównej bohaterki, a także ojca i matki, co pozwala nam na inną perspektywę. Poznając ich punkt widzenia, zmienia się również nasze zdanie na temat tego, co się wydarzyło.
Powieść Ślimoki to pokazanie polskiej rodziny, może nie takiej typowej, bo patologicznej, jednak ile jest takich rodzin wokół nas? Chętnie odwracamy od nich oczy, ponieważ nie chcemy widzieć ogromu okrucieństwa. Ponieważ, tak nam się wydaje, niewiele możemy pomóc. Ślimoki zmuszają czytelnika do zastanowienia, czy jednak nie mamy w sobie siły, by coś zmienić.