Autobiografia to możliwość zajrzenia przez dziurkę od klucza do czyjegoś prywatnego świata, a człowiek ze swoja przyrodzoną ciekawością uwielbia poznawać życie bliźnich, oceniać je i komentować. Niechże więc będzie owym ciekawskim dane wejrzeć w koleje losu polskiej dziennikarki z prowincji, która z racji wykonywanej profesji w bardziej odczuwalny niż inni sposób doświadczyła na własnej skórze skutków historycznych zmian. A równolegle z doświadczaniem utrwalała dziejące się wydarzenia na łamach gazet, stając się owych epokowych przemian kronikarką.
Pisanie autobiografii jest bolesne. Trzeba otwierać dawno zamknięte rozdziały życia i przeżywać je na nowo, w dodatku na widoku publicznym. Wewnętrzny imperatyw dokumentalistki zmusił mnie jednak do pokonania niechęci do psychicznego ekshibicjonizmu w imię potrzeby utrwalenia ciekawego kawałka rzeczywistości. To rzeczywistość polskiej prowincji lat 1955 - 2005. Pół wieku rodzimej historii, postrzeganej okiem prowincjusza, za sprawą swojego zawodu tkwiącego w samym sednie wydarzeń, często wydarzeń z pierwszych stron gazet. To jeden z atutów autobiografii - możliwość oglądu historii od podszewki, od zaplecza, w wersji nieznanej z oficjalnych podręczników. Ten opis bardzo osobistego doświadczania historii jest nam jakoś bliższy, niż naukowe dzieła historyków, choć zapewne mocno subiektywny. Jak twierdzi Olga Tokarczuk "Nawet największa historia dzieje się zawsze w szczegółach, drobnych wydarzeniach i poprzez zwyczajnych ludzi." Zapraszam więc Czytelników w świat dziwnych, śmiesznych i strasznych, acz całkowicie rzeczywistych przygód prowincjonalnej dziennikarki, która w ciągle zmieniających się realiach dziejowych robi swoje i nie daje się zwariować, dokumentując wydarzenia najlepiej jak potrafi i próbując je zrozumieć najlepiej jak umie.