Temat tęczowej miłości nadal jest w Polsce dość kontrowersyjny, ale czy miłość faktycznie ma płeć, rozmiar, można ją zaszufladkować i zamknąć w pudełku? W jakichś schematach tak, by ludziom było lepiej? Nie wiem, skąd bierze się taka nienawiść do par jednopłciowych. Wynika z niewiedzy, jak u Krzysztofa, jednego z moich bohaterów? Ze strachu albo wstydu, bo przecież zdarza nam się wstydzić za drugiego człowieka. Z wychowania? A przecież homoseksualizm znany jest od wieków, chociaż może się o nim nie mówiło zbyt wiele. Czy to ten błąd, który wprowadza teraz zamieszanie, kiedy mówi się o związkach jednopłciowych? Tych rozważań można prowadzić setki, ale przecież miłość nadal pozostanie miłością. Nie nam oceniać, jak sobie ludzie życie układają. Wiele krajów okazało tolerancję i zezwoliło na małżeństwa jednopłciowe. Tutaj, w Polsce, jeszcze daleka droga do tego, nie mówiąc o posiadaniu dzieci.
W Słodko-gorzko spotykamy się z Witalijem, którego ojciec, Krzysztof, nie akceptuje. Nie tylko ze względu na wrażliwość i zainteresowania, ale również seksualność. Wychowany na Śląsku Sztygar pracował na kopalni, jak przystało na człowieka wychowanego w tym regionie, jest twardy, żądzi rodziną mocną ręką, bo taki właśnie powinien być według niego facet. Próbuje również "wyleczyć" syna z homoseksualizmu w różny, miejscami brutalny sposób.
Krzysztof jest przedstawicielem ludzi, którzy nie pojmują inności. Chciałby, żeby świat składał się z czarnego i białego, bez żadnych odcieni, broń Boże kolorów tęczy, która w Polsce kojarzy się teraz już jednoznacznie (a przecież w Biblii to znak nadziei!). Witalij wychodzi ze schematu, nie poddaje się, wspierany przez siostry i nieco odległą, zajętą własnymi przeżyciami matkę. Szuka, eskperymentuje, buntuje się, ponieważ jego życie należy wyłącznie do niego i żadna osoba nie powinna mieć na nie wpływu.
Wiele jest w Słodko-gorzko przemyśleń na temat życia, rodziny i wolności. Losy bohaterów splatają się i rozmijają, by dojść do zaskakującego finału.