Moja Wizytówka 
Cały tryptyk jest dla mnie taki trochę osobisty, choć dla dzieci. NIC symbolizuje kulejące poczucie własnej wartości. Jako dziewczynka często obrywałam z powodu koloru włosów. I swojej wrażliwości. Jak Ania z Zielonego Wzgórza. Zmieniło się to dopiero w czasach, gdy na głowach pań zaczął królować rudy i brąz. Dlatego doskonale wiem, co czuje się w chwilach, gdy padają niemiłe słowa i jak mocno mogą one utkwić w człowieku. Ale spotkałam też w życiu ludzi, którzy wypowiadając we właściwym momencie właściwe zdanie pomagali mi w budowaniu pewności siebie. Tak jak książkowe NIC buduje mama chłopca, mówiąc, że „na szczęście to NIC groźnego”.
Sama staram się robić podobnie, mówić ludziom miłe rzeczy. Tak po prostu, bo nigdy nie wiadomo, czy akurat to jedno zdanie wypowiedziane w tej właśnie chwili nie sprawi, że czyjeś NIC urośnie w COŚ".
Fragment:
Zaczynasz swój zbiór świetnym cytatem z Novalisa. “Poezja leczy rany, jakie zadaje rozum”. Racjonalizowanie i intelektualizowanie świata to ślepe uliczki?
Czasem tak. Czasem analizujemy za bardzo, wpadamy w pętle ciągłych rozważań, nieustannego poszukiwania przyczyn pewnych zdarzeń. I wtedy możemy skupić się na tym tak bardzo, że gubimy gdzieś radość z tu i teraz. W takich chwilach poezja stanowi swego rodzaju tratwę ratunkową, brzytwę dla tonącego w swojej własnej głowie i rozważaniach. Każe nam zatrzymać się w biegu myśli, by wejść w skórę podmiotu lirycznego. Potrzeba jej tworzenia to bodziec do uwolnienia drzemiących w nas emocji. Obcując z poezją, czy to jako czytelnik, czy jej twórca, zamiast za dużo myśleć, pozwalamy sobie mocniej poczuć. Dlatego nie zawsze sprawdza się makysma „myślę, więc jestem”. Często lepsze jest „czuję, bo jestem”.
