Kataloński pisarz Jaume Cabré, którego pasją jest muzyka, skomponował tę powieść jak symfonię, z częstymi zmianami nastroju, tempa i głosu narracji. To ogromne bogactwo wątków, postaci i pomysłów literackich, które oszałamia nas i wzbudza zachwyt. A więc... przenosimy się do... Hiszpanii. "Wyznaję" - wielka powieść europejska, przełom w literaturze, powieść - katedra o idealnych proporcjach i epickim, pełnym kunsztownych detali wydaniu. To trzymające w napięciu do ostatniej strony wyznanie miłosne i spowiedź człowieka starającego się przeniknąć istotę zła - w świecie i sobie samym. To przepiękna historia dorastającego samotnie chłopca wśród książek, który musi zmierzyć się z rodzinnymi tajemnicami. I tu... za sprawą osiemnastowiecznych skrzypiec zagłębia się w mroki dziejów hiszpańskiej inkwizycji i piekła dwudziestowiecznej Europy. Ta książka jest ewidentnym dziełem literackim. Od tej właśnie książki, świat poznał tego katalońskiego pisarza. Nie spieszyłam się z jej przeczytaniem, albowiem smakowałam każdą stronę tego dzieła. To kolejna książka, której nie chciałam, aby się skończyła. Rozkoszą dla umysłu jest czytać taką literaturę. W niej odwiedzamy Barcelonę, Paryż, seminarium w Rzymie. To historia chłopca Adriana Ardévola, który spędza dużo czasu w antykwariacie bogatego ojca. Tam poznaje bogactwo przeszłości, ale widzi też, dziwne interesy ojca. Chłopiec gra również na skrzypcach. Jest to też historia pewnych ???? skrzypiec, z końca XVII w. wykonanych przez przez Lorenzo Storioniego, które warte są gigantycznych kwot. Jednak skrzypce te, nie przyniosły szczęścia żadnemu ze swoich właścicieli. Dźwięki skrzypiec, grane symfonie przenoszą czytelnika w miejscu i czasie. Mamy tu śmierć rodziców i wątki miłosne dorastającego chłopca. Jednak po latach odkrywa bardzo mroczną, a nawet straszną historię tych skrzypiec. W książce tej dotykamy świata Auschwitz Birkenau - obozu koncentracyjnego, który przenika do czasów inkwizycji hiszpańskiej. Wielowątkowa powieść nacechowana refleksją i bólem. Przenosimy się do starych starodruków, klasztorów, księży i unikatowych antyków, żydów, mnichów i inkwizytorów. Inkwizycja była przemocą wobec Boga. Jej zadaniem było wyszukiwać, nawracać i karać heretyków za niewierność. Później zło panujące na świecie, doprowadza podczas II wojny światowej do okrutnej zbrodni przeciwko ludzkości w myśl nazistowskiej ideologii, gdzie krematoria pracowały na najwyższych obrotach, a naziści bawili się w bogów. Jednak zło pozostało na ziemi i czai się wszędzie, gdzie każdego dnia możemy stanąć z nim twarzą w twarz. Pozostaje nam pytanie: Czy istnieje lekarstwo na ludzką nikczemność? Czym to lekarstwo mogłoby być?... poezją? pięknem? muzyką? sztuką?, a może... miłością? Tej powieści się nie czyta, ją się odkrywa, strona po stronie. Pozwala odetchnąć tylko czasami, lecz zapada w pamięć na zawsze. Nie napiszę dalszej historii, ponieważ chcę pozostawić czytającego w zagadce, po którą może zechce sięgnąć sam. Zachwyciła mnie ta książka. To opis, a właściwie list miłosny do tej jedynej i najukochańszej Sary - kobiety, która skradła serce Adriana Ardévola. Jest to książka wymagająca, ale warto po nią sięgnąć, choćby po to, by poczuć to literackie dzieło w swoim sercu, duszy i umyśle. Ja dołączam do tych, którzy z zachwytem wypowiadają się na temat tej jedynej wydanej w Polsce książki Jaume Cabré. To wspaniały kawał pięknej historii, której warto jest poświęcić czas. To literackie dzieło i czytelnicze wyzwanie. ???? Bezaapelacyjnie literatura z duszą i mądrością, przekazując nam niemą jej rozpacz!!! Jednym słowem OPUS MAGNUM !!!.???? "Żyję jak rozbitek uczepiony zmurszałej deski; nie potrafię żeglować w żadnym kierunku. Jestem zdany na byle podmuch wiatru i myślę o tobie...". ???? "Ale skrzypce, kiedy je bierzesz do ręki, mają moc zmieniania ludzi". ????