Na skraju świtów (albo i nie)

tu nie ma mowy o pośpiechu, wszystko płynie spokojnym,
utartym rytmem. czas nie ma na to żadnego wpływu,
zupelnie jak bursztyn wyrzucony przez morze
na miejsce spoczynku. wracasz

światełkiem w załamaniu cienia, próbując ukołysać ból,
jakby od tego zależała lekkość zasypiania. w dłoniach
złożonych w łódkę tańczą świetliki, kruche istotki -

powiedz, czy można wyzbierać wszystkie słone krople
i przekuć w czułość? serce bije na oślep, kurczowo
trzymając się życia, choć ulatują z niego naszkicowanane,
zaledwie przed chwilą, słowa: nie ma jak u mamy...

nigdy tego nie powiedziałam,

ale wtedy coś we mnie pękło, a rysy z każdym dniem
coraz głębsze. zaszywam się w sobie z kamienną
twarzą nieczułą na dotyk, smagnięcia deszczu.